Happy New Year 2021

 

Thankfully we have reached Year-end. The only thing to thank this year is for giving us an opportunity to reset a few things. With that looking forward to restarting with those bug fixes. Happy New Year 2021.

RasGandharv: Musical Essence of Fall and Friendship.....

This part of the world transforms itself into heaven from late September till mid-November every year. 

My Daughter Riya writes" With the leaves falling off the trees, nature is preparing for those cold winter days. In my opinion, this is an important doctrine. When something becomes obsolete and might need some change, there needs to be a transformation in order to succeed. The leaves fall off as they cannot face the cruel snowstorms. The trees realize this and shed their leaves. This helps them to survive cold winters. Similarly, when a way of life seems to be dull and monotonous, it means that some alteration needs to be introduced. Maybe picking up a new hobby, indulging in a self-care routine, or simply changing your perspective on your current activities. To be successful in tough times, we need to be equipped with the necessary tools."

Thus few friends dispersed across professions but connected by Geographies (CT and India) decided to find this passion that will help us transform and equip us with the warmth that will last winters and cold vagaries of life.

गोष्ट ‘एका पात्राच्या ऑनलाईन गोष्ट ‘ ची

 

मराठी  मनाला संगीत , कला, नृत्य, सिनेमा , दूरचित्रवाणी  आणि नाटक ह्यांनी कायमच भुरळ घातली आहे. जो नाटक वेडा नाही तो मराठी माणूस नाहीच. मग तो कुठेही असेल तरी.  लोकडाऊन सोशल डिस्टंसिंग जरी  असले तरी शो मस्ट गो ऑन .  संपूर्ण नाटक नाही तर काही एक पात्रांची नाट्यमालिका ऑनलाईन माध्यमातून सादर करण्याची माझी  एक  कल्पना  होती  ह्यात आम्ही गाजलेल्या एकपात्री किंवा  अनेक पात्री  नाटकातील एका किंवा दोन पात्रांचा एक पुष्पगुच्छ अमेरिका येथील कनेक्टिकट मराठी मंडळ च्या दिवाळी प्रोग्रॅम  मध्ये सादर केला. तो इथल्या प्रेक्षकांना इतका आवडला की एक संकल्पक , दिग्दर्शक , लेखक, अभिनेता  आणि संयोजक म्हणून येणारे अभिनंदनाचे मेसेजेस , फोन या, कंमेंट्स अजूनही थांबत नाही. पु लं नि अपूर्वाई च्या प्रस्तावनेत असे काहीतरी  लिहिले आहे: "माझा एक मित्र म्हणाला तू कुठेही फिरायला खुशाल जा , मजा कर, खा  पण प्रवासवर्णन लिहू नकोस." तसेच मलाही माझ्या एका कट्ट्यावरच्या मित्राने सांगितले "बाबारे नाटक कर पण त्यावर  ब्लॉग लिहू नकोस”. पण त्याचे  काय आहे मला गोष्ट ऐकण्याची आणि सांगण्याची सवय आहे. म्हणून हा विक्रमादित्य आपला हट्ट सोडणार नाही.  ही गोष्ट आहे ह्या एका पात्राची  ऑनलाईन  गोष्ट ह्या नाटकाची . 

Diwali Greetings

 Lights, Camera, and Action: This Festival Light has this new meaning in 2020 when everything is Online. So let this be a

clapshot of new beginning, meaning, and paradigms of our lives.

Happy Diwali to you and your family.

Puja and Dussehra Wishes

We have ventured into the unknown frontiers this year. But with the fighting spirit of Navratri, the devotion of Durga Pujas, and the Victorious Character of Dussehra we shall overcome. Hope you not only reach the heights you had planned to scale the last year but also go to the next level. Festival wishes to you all and your Family.  

For a Few Likes More...

Rahul opened his eyes to face a new morning 

He took the first step toward getting into the virtual black hole that he opted to get sucked into voluntarily. He chose a topic and found a WhatsApp group: a holy ground for the pundits of politics to engage in a fierce debate of international affairs.  He took a side which he thought he had points to make. He then made a deep dive into the scholarly debate. Just like popular TV new channel debaters who desire to give the nation an answer, he went full-on. He took on the most forceful debater friend on the group. He chose the contrary viewpoint to this debater friend.  Because of Rahul’s lack of knowledge he had previously shied away from his duty to contribute to the pressing matters of the world on this holy ground. However, this time he came fully prepared with adequate notes. He battled like a soldier on a battlefront and resulted in the surrender of the opposition party.  To date, he had been the least contributor in the group thus people started noticing him and inserting their support to him to take on the hardest debater in the group. He knew underdog gets the most support.  He went so personal that he offended his friend a few times and as a result, the most feared debater quit the group. The same friend unfriended him on Facebook. He felt this to be the collateral damage to the larger pressing cause. He felt bad at heart for losing someone as a friend/acquaintance who did not know him that well. Boy, the day well spent. He made a summary of his thoughts on the issue and posted it on FB. He got many likes. The next day onward he chose another group and another topic. He felt his life was well connected to all his current and past friends. But this had its flip side as well. He felt a constant need (urge) to check every forum for the latest comments, tags, mentions. Also, he got into unnecessary fights with few people. But he had conquered his final digital frontier.

It all happened one day earlier. That day also had started like just another lockdown day...

Kharagpur Made Man

#MSDhoni, #Kharagpur, # IndianCricket

There is something about Kharagpur that is mystic to my mind. There is  Air, Water, Soil, Railways, IIT, old markets, cycle rickshaws, ground, greenery, muggy summers, thunderstorms, cold winters, marshlands and then there is a railway station. It's just another rusty and sleepy town in the eastern Indian country landscape. This  Railway station was renowned for having the longest platform. Landing on that platform to start a career is common to batches of engineers who shaped the future of the country and world.  Vinod Gupta, Arjun Malhotra, Arun Sarin,  Suhas Patil, Sunder Pitchai, Arvind Kejriwal,  just to name a very few among scores of success stories across the sectors. On this platform, another young man started his journey and what journey was it!. Yes, you are right: M S Dhoni is the name.  The story is known to all and  Rest, as they say, is history. Ranchi takes credit but its Kharagpur which made him...

अमेरिकन इतिहासाचे धडे

 

ह्याच जुलै महिन्यात मी अमेरिकेच्या कनेक्टिकट राज्याची पुण्यातील सदाशिव पेठेची तुलना करणारा लेख लिहिला . तो बऱ्याच जणांना आवडला आणि तो सकाळ मध्ये छापून आला.  

ESAKAL Gautam Naik Post

तो लेख लिहिण्यापूर्वी , कनेक्टिकट राज्याचा इतिहास आणि भूगोल ह्या विषयांवर सगळी माहिती माझ्या कन्ये कडून घेतली. बालादपि सुभाषितं ग्राह्यम हे म्हणतात ना तसे झाले.  हीच माझी कन्या जेंव्हा आठवी पर्यंत महाराष्ट्र बोर्ड च्याइतिहास शिकली  त्यात तिने कधीच रस घेतला नाही अपवाद फक्त  इयत्ता चौथीचा ज्यात महाराजांचा थोडा फार का होईना इतिहास शिकवलं गेला.   इथे तिला अमेरिकेत इतिहास इतका आवडायला लागला. तिला इथल्या ,अमेरिकन इतिहास AP कोर्से मध्ये  पाच म्हणजे पूर्ण पॉईंट्स मिळाले. तिने इथल्या शहरा मधील हिस्टोरिक सोसायटी मध्ये शहरच्या इतिहासाचा प्रोजेक्ट केला. खूप अवांतर वाचन केले. ह्याला कारण म्हणजे ज्या पद्धती ने त्यांना इतिहास शिकवतात ती  फार आपल्यापेक्षा फार वेगळी पद्धत आहे. आपल्याला जर इतिहास घडवणारे तरुण तयार करायचे असतील तर त्यांना इतिहास चांगला माहित असला पाहिजे. काही लोकांच्या मते इतिहास जितका कमी शिकवला किंबहुना नाही शिकवला तर भारत तंटामुक्त होईल. मला काही असे वाटत नाही. माझा ह्या लेखामागचा उद्देश हा अमेरिकन शिक्षण पद्धतीतले चांगले गुण जाणून घेणे हाच आहे. इथे अमेरिकेत पण मोठे वाद आहेत. विशेषतः काही संवेदनशील विषय जाणीवपूर्वक वगळण्याचा. त्या तपशिलात पण मला फारसे शिरायचे नाही.

Making of History

A few weeks back, I wrote a post covering History and Geography of the state of Connecticut USA which is my current address and its parallels in the History and the Geography of Pune India which is my permanent address.  It was well appreciated by friends and as well as experts. In fact, it was published in the overseas supplement of leading Marathi daily. 

Connecticut: Sadashiv Peth of USA

They say a child is the father of the man. During this course of writing the post, I learned all the CT and New England History lessons from my daughter Riya. Same Riya of the old who did not enjoy History taught in Pune with a striking exception of Std IV history which taught them in the blandest and politically correct version the History of Shivaji Maharaj. Though a latecomer in the US system (as a high school freshman) after a course in Western Civilization in Freshman year she opted for AP US History and got a maximum of 5. She took extra efforts to know the local history of the town and also was interested in chapters of the American Revolution, Civil war, the Civil Rights movement, and so on.

The point of this blog is not about Riya but about stark differences in the way we teach history in India and how they taught her in the US. If we want to create youngsters who can make history you need to educate them and make them understand the history and be a part of the progression of Humanity. Here I do not want to get into any debate about nationalism or anything about the dividing lines of History. I know some people think that not teaching History will erase conflicts. Though I do not want to argue this line of thoughts I want to highlight some positive things we can learn from the US system. There is a huge debate even in the US about the wrong focus of the US to exclude controversial topics. But even that is beyond the scope of this post. 

अमेरिकेतील सदाशिव पेठ: कनेक्टिकट

जेव्हा आपण अमेरिकेचा  विचार  करतो तेंव्हा डोळ्या समोर काय उभे राहते  .  तसे म्हणजे आपण अमेरिकेचा विचार किंवा अमेरिकन आचार केंव्हा करत नाही हा उपप्रश्ण.  इथे आचार म्हणजे लोणचं नाही. आचार म्हणजे अनुकरण. प्रत्येकाच्या आयुष्यात अमेरिका किंवा अमेरिकन गोष्टींचा प्रभाव हा असतोच  ते राहू द्या. अमेरिका म्हणजे  डोळ्यासमोर येतात ते  न्यूयॉर्क शहर , स्टॅचू ऑफ लिबर्टी , मॅनहॅटन , ग्रँड कॅन्यन , वेगास , गोल्डन गेट , बे एरिया, हॉलिवूड, लॉस अँजेलिस डिस्नेलॅण्ड . आपल्या कामा-व्यवसायाकरिता आणखी पुढे गेल्यास न्यू जर्सी , सिएटल , शिकागो , डेट्रॉईट, टेक्सास, फ्लोरिडा. आपण भटके विमुक्त असाल तर नायगारा, अलास्का , हवाई पर्यंत डॉलर उडवून स्वतः विमानाने उडता .  तसे तर आपण भारतीय खूप ठिकाणी पसरलो आहोत पण मला हाडे पसरायला जागा मिळाली ती अमेरिकेतील  सदाशिव पेठ म्हणजे कनेक्टिकट  राज्य.  मी हाडाचा सदाशिवपेठी पुणेकर असल्यामुळे असेल कदाचित.

कनेक्टिकट राज्याला  अमेरिकेत लँड ऑफ स्टेडी हॅबिट्स (land of steady habits ) असे म्हणतात. म्हणजे ह्या राज्यात लोक सरळमार्गी  नियम पाळणारी पापभिरू असतात. मुख्य म्हणजे राजकारणातील प्रचलित विचारसरणीचे पालन करणारी असतात.  गुगल ट्रान्सलेट वापरून कन्झर्वेटिव्ह ह्या इंग्लिश शब्दाचा अर्थ   मराठीत पुराणमतवादी असा होतो. पण ज्या सदाशिव पेठेनी   इतके सुधारक, क्रांतिकारी , नवमतवादी दिले तिला पुराणमतवादी म्हणणे चुकीचे होईल. पुराणमतवादी च्या विरुद्ध म्हणजे पुरोगामी . सदाशिव पेठी लोकांना मी पुरोगामी कधीच म्हणणार नाही कारण सद्यपरिस्थितीत ती एक उपहास किंवा चेष्टा झाली आहे  . एक मात्र आहे कि आपल्या मराठी विश्वात पुण्या ला जे स्थान आहे ते इथे  न्यू   इंग्लंड भागाला आणि जे स्थान सदाशिव पेठेला आहे ते कनेक्टिकट ला.

Where Do You Live?

Which part of this very big city you live in? I want the name of the locality and your address. I am not a policeman nor a delivery guy.   I am not a Tax or Collection agent. I am not a pesky marketeer who wants you to buy something you don’t need. I am not a stalker. I do not want to take you on a date. I am just your friend and want to chat with you anything under the sun and for that, I need to know where do you live.

This city has four localities.

कठीण समय येता विनोद कामास येतो.

कठीण समय येता
विनोद कामास येतो.

इथे मी  विनोद कांबळी किंवा खन्ना किंवा इतर कुठल्या ही विनोद नाव असलेल्या माणसाबद्दल बोलत नाही . लोक मुलाचे नाव विनोद का ठेवतात ? पु ल म्हणतात नवस करून  नऊ महिने जीवापाड जपून दिवस रात्र स्वप्न बघून जन्माला आलेल्या मुलाचे नाव आई वडील विनोद कसे काय ठेवतात हे आजवर नाही समजले

माझा संदर्भ विनोद म्हणजे हास्य किंवा हसणे हसवणे हा आहे  .

आपण आनंदी राहण्यासाठी काय नाही करत. सकाळी सहा वाजता उठून आपल्याला आवडत किंवा आवडत नसलेल्या कामासाठी जातो. काही लोक स्वतः ला (लोक)ल अक्षर लावून लोकल सारख्या कोंडवाड्यातून प्रवास करतात. असल्या लोकांना आपण मुंबईकर म्हणतो . राब  राब  राबतो. कशासाठी पोटासाठी पु ल म्हणतात तसे आणि नंतर खंडाळ्याच्या घाटापलीकडल्या स्वर्गात (पुण्यात) निवृत्त  होण्या साठी. कदाचित ह्या  नवीन सहस्रकात ही आयुष्याची सार्थकता नसेल कदाचित पण खूप पैसे मिळवायचा.   कशाकरिता? खूप खायला, फिरायला मजा करायला थोडक्यात आनंदी राहायला.हसून आपण आनंदी राहतो . हसवून आपण आनंद पसरवतो  मग हसा  हसवा, आणि आनंदी राहा ना.

हसण्याचे महत्व आपण दुःखात जास्त ओळखतो

परवाच कोणाच्यातरी बोलण्यात पुराव्याने शाबीत असे आले. तुम्हाला वाटेल की  मी  आता हरितात्या सुरु करतो की काय . पण जर पुराव्यानेच विनोदाचे महत्व  शाबीत  करायचे  असेल तर करोनाच्या दुःखात सगळ्यात काय जोरात असतात ते करोना चे जोक्स , व्हाट्सअँप फॉर्वर्डस, टिकटॉक चे विनोदी व्हिडिओ (चीन चा निषेध). एकमेकांना पाठवून आपण दिलासा देण्याचा आणि उभारी देण्याचा प्रयत्न करतो.

What were your Resonance Moments?

Remember your last climb to Sinhagad. You had climbed until the final gradient. You were tired and thirsty. But you saw the break in the wall and few trekkers sitting on it like a parapet way above. That was your destination. The gradient got further difficult. But then you reached that moment when the body and mind resonated with a rhythm. Breathing also got aligned. You didn't feel anything but a desire to reach that point. You kept walking. For the next ten minutes, you experienced those moments which I call Moments of Resonance. Then you got rewarded with Kandabjai and Tak. You can replace Sinhagad with any other trail or climb you had in the past. 

When I was climbing from Ghuttu to Panwali, a 6000 ft climb, on the second day of my first Garhwal trek, I first time felt the experience and intrigue of Himalaya. Thanks to the fold mountains, you see the horizon and feel that sense of hope that climb will end there. But when you reach that point you again see some flat land and a further climb. It was an unending journey that day. But still, the body found a rhythm and I started walking with my mind focusing only on the steps. I then experienced moments of resonance for the last half hour of the climb.  The reward that day was an amazing view of the valley with meadows, trees, snow-capped peaks beyond, and of course Panwali village of two huts. We stayed in one of them which was a guest house, the other was a cattle shed.

When I did Wari, I found these moments of resonance climbing Dive Ghat. Mind and body resonate with the chants of Gyanba Tukaram and your existence gets aligned to reach the resting point.

Shatrughna, Nakul, Sahadev and 97 Kauravs

Many of us are viewing the reruns of Old Doordarshan Serials like Ramayana, Mahabharata, Chanakya based on the Indian Cultural Epics.  That reminded my highschool days when there used to be curfew each Sunday morning on the roads. Each episode was discussed in our society. Every Sunday morning family viewing during the breakfast of Hindusthan Bakery Pattice/Idli/ Bread Omelets. Coming to the present, my daughter, a part of the new generation who is a high school Senior here in a traditionally rich New England town in the USA wants to know about Mahabharata.  I remember her avid interest in watching a new version of Ramayana on NDTV Imagine as a kid in Pune. So interesting are these epics that every time you watch or read about them, you gain a new insight or aspects which have far more interpretations and analysis.  Another day I was also watching an all-time classical comedy Sarabhai Vs Sarabhai episode. Some movies, plays, series are kind of cult in our household. Naturally, for a comedy lover like me, most of them are comedies. Shantecha Karte, Asami, Varyavarchi Varaat, Sarabhai, Saujanyachi, Eka Lagnachi goshta, Ashi hi Banvabanvi, Dhoomdhaaka, Moruchi Maushi, the list is quite long. Named a very few.   In one of the episodes of Sarabhai, Indravadan ridicules Roshesh that he will get the role of Nakul Sahdev in Mahabharat and get relegated to the role that won't have any dialogue in the play and Roshesh will be standing throughout the play holding a spear. This statement though created immediate laughter, this created another deep thought process. What it is to be a subtext of the main script in the scheme of things. In Mahabharat, Nakul has only one significant role in Killing Shakuni in the war. or was it Sahdev? No mention anywhere otherwise. Bharat in Ramayana has an episode of Bharat Bhet in Ramayana. What about Shatrughna? On Kaurava side, Duryodhan, Dusshasana as well as Vikarna who opposed the disrobing of Draupadi have been mentioned, but what about 97 other Kauravs. Their names though maybe documented in some ancient script are unknown to the mainstream.

Lockdown Gazal: Missing Pre-Lockdown Days

हे जीवन म्हणजे क्रिकेट राजा

२ एप्रिल २०२० : वेळ रात्री १० वाजून ४८ मिनिटे

स्थळ अमेरिकेतील कनेक्टिकट राज्य.

भयाण शांतता. गुरुवार रात्र.  सर्वत्र लॉक डाऊन चा आदेश . सामान्य परीस्थित सुद्धा आमच्या भागात इतकी शांतता असते कि जेंव्हा इथे प्रथम आलो तेंव्हा भीती वाटायची. सुदैवाने बाजूनी एक आंतरराज्य हायवे जातो त्यामुळे गाड्यांचे आवाज माझ्या भारतीय मनाला थोडा दिलासा देतात. पुण्यात असताना वारजे डुक्करखिंड किंवा चांदणी चौक किंवा सुस खिंडीवर लांब फेरफटका मारून मी बायपास वरच्या गाड्या आणि त्यांचा वेग बघायचो. तो वेग बघायला माझ्यासारखे अजूनही लोक असायचे. बाजूला सर्वत्र लोक असणे किती आश्वासक असते हे इथे सातासमुद्रा पार आल्यावर कळले. त्या हायवे वरील गाड्या आपल्या बायपास वरील गाड्यांच्या दुप्पट वेगात बघायला जीवाचा थरकाप उडतो. आत्ता तर लॉक डाऊन मुळे  हायवे पण थोडा संथ . मधूनच एखादी गाडी मानवी अस्तित्वाला हरितात्यांप्रमाणे पुराव्यांनी शाबीत करत होती. इथले आकाश तारकांनी लुकलुकत होते . मी माझ्या टेरेस मधून रात्रीची  शांतता अनुभवत होतो. घरी निजानीज झाली होती. जगावर आलेल्या अभूतपूर्व संकटाच्या जत्रेत आम्ही पण यात्रेकरी म्हणून गेली पंधरा वीस दिवस खडतर वाट तोडत आहोत. इथे काही इंडियन शॉप्स बंद आहेत. बाकी दूध अंडी भाज्या चिकन साठी लोकल स्टोर आहे. महागाई वाढीला आहे. क्लिनिंग इटेम्स टॉयलेट पेपर, ह्या वस्तू गायब आहेत. थोडे हिंडले की  मिळते . न्यू यॉर्क पासून जेमतेम ११० मैलांवर असल्या मुळे  करोना ची दहशत आहे. तिथे जे चाललंय ते वर्णन करण्या पलीकडले आहे. शाळा बंद आहेत. वर्ष संपण्याचा  आनंद आहे पण शाळा मिस होत आहे. घरून काम वाढले आहे. पण कुठली हि गोष्ट  लादली जाते तिचा त्रास होतो. मन पूर्ण अस्वस्थ होते. सोफा वर बसून आकाश बघत होतो . आकाशातला एक तारा मोठा होत गेला आणि खाली येऊ लागला. इतका जवळ आला. कळले कि ते एक ufo आहे . यूफो खाली जमिनीवर उतरली. त्यातून दोन रोबो मला पकडून आत घेऊन गेली .  हे काय नवीन? 

Today with Yesterday and No Tomorrow

It was a popular joint in Manhattan, Two gentlemen used to meet there each morning for breakfast: Mr. Yesterday used to handover its baggage and instructions to Mr. Today. Eventually, Mr. Today would meet Mr. Tomorrow to do the same. This was happening since the beginning of the inhabitation of this place by humanity.  There was a cataclysm one fine day thanks to some unknown virus originated from the Far East and Mr. Today is still waiting for handing over its baggage to Mr. Tomorrow as Mr. Tomorrow did not turn up at all. What should Mr. Today do?

A few months back I drove into NYC, met someone, crossed the great GB Washington bridge to enter NJ where I was booked into a hotel close to Exchange Place which gives you a wonderful view of Manhattan. Yes, it was new years eve and could overlook festivities though the main one far-off across the Hudson at Times Square. Our hotel also hosted a party. There were seasons festivities all around to welcome the new decade. I saw the first rays of 2020 and the decade of the 20s embracing the Manhattan skyline. Optimism was in the air. Many had planned ambitious resolutions and actions. Highs of the 2000s were drowned by the 2008 crisis. But 2010 did fairly well to recover in this part of the world. But Back in Homeland, we had a challenge to the India story which had raised from lows in the early 90s till say 2018. Impacts of well-meaning and long due GST reforms and ambitious Demonetization, as well as RERA, acted like by-products of much-needed cleaning of the Indian system corrupted for 70 years created few questions marks on Indian Story especially in comparison with China. We had just about a new virus in a city of China most of us never heard of. Everything was running fine. Like, everyone, I had plans for 2020 and beyond.

गुडीपाडव्याच्या आणि नवीन वर्षाच्या हार्दिक शुभेच्छा

हे इंग्रजी वर्ष आले तेंव्हा नवीन दशकाच्या आशा आणि  आकांक्षा पुढील तीन महिन्यात सगळ्या विरून गेल्या. पण तरीही हिंदू नववर्ष परत नवीन आशा नवीन आकांक्षा घेऊन आले आहे. सर्व इडा पीडा टळो, आपण सर्व अजून जोमाने घरून कामाला लागू. बघा. आपण दसऱ्या ला सीमोल्लंघन करतो तसे गुडी पाडव्या ला सीमा कक्षेत राहून नवीन गुढ्या उभारू . (दोन्ही वेळा घरात बासुंदीच  असुदे बरे का ) . हे एक युद्धच आहे पण शत्रू एक जिवाणू आहे .  असे जीवाणू आणि पर्यावरणातील बदलांमुळे येणारी संकटं येत राहणार हे आता मानून चालू आणि त्याप्रमाणे तयार राहू. 

Remembering Dada Kondke in Corona Days

There was a song in the old Dada Kondke Marathi film:

गेली सांगून ज्ञानेश्वरी की  माणसा परीस मेंढरं बरी
Google Translation says:  It is said that Dnyaneshwari, that man is a fair sheep

Human Translation says: Great 11th Century Maharashtrian Saint Dnyaneshwar said in his epic commentary on BhagwadGita titled 'Dynaheshwari" that Lambs are worthier than humans.

Just to digress that human intelligence is effective than Artificial one. But that's for debate on another day. Just as all other things are on full stop lets stop all other topics but focus on an immediate hashtag that is trending: Corona (or Go Corona). Though I admit that I am myself sick of all those corona forwards, humor and memes but still I join herd mentality

एक दिवस एक आचार:परीक्षे चे दिवस

फेब्रुवारी मार्च एप्रिल हा लहानपणी परीक्षेचा  काळ असायचा. असायचा का सध्या देखील असतो सध्या च्या लहानांना .

घरात कर्फ्यू . टी व्ही  बंद , खेळायला जायचा लिमिटेड टाइम. आमच्या घराला एक गच्ची होती . पूर्वी म्हणजे अगदी ८५ पर्यंत तिथून पर्वती दिसायची .एका अँगल मधून तोरणा पण दिसायचा , अगदी सीडी ला कात्रजच्या  घाटाचे डोंगर पण दिसायचे.  नंतर त्याबाजूला  असलेला  वाडा पडून उंच इमारत झाली . मग ते दृश्य आणी येणारं  वारा दोन्ही संपले . असो . त्या गच्चीवर टेबले लॅम्प आणि स्टूल घेऊन आम्ही (मी आणि माझी बहीण) अभ्यास करायचो. पूर्ण वर्षभर युनिट टेस्ट आणी  सहा माही चा थोडा काळ सोडला तर अभ्यास हा फक्त होमवर्क करण्याकरिता . लक्ष फक्त क्रिकेट बघणे आणि खेळणे , गॅथेरिन्ग ची नाटके, टी व्ही , गप्पा टप्पा . पोरशन संपवायची घाई . पाठ करणे, उत्तरे वाचणे, आकृती काढ्याची प्रॅक्टिस . आकृतीची भीती वाटायची. गणिते सोडवणे . एका वाक्यात उत्तर, कारणे द्या , संदर्भा सहित स्पष्टीकरण , जोड्या लावा, गाळलेल्या जागा भरा . अजूनही सगळे आठवून अंगाला काटा येतो.  परीक्षे चा शेवटचा दिवस कॅलेंडर वर मार्केड असायचा. तो दिवस येतो आणि शेवटचा पेपर जेंव्हा परीक्षकांच्या हातात  देतो तो सुवर्णक्षण सगळ्यात महत्वाचा . मग नाचत घरी येऊन दप्तर कधी फेकतो असे व्हायचे . काही मुलांच्या परीक्षा अगोदर संपायच्या . त्यांचा हेवा वाटायचा . ते पण जोरजोरात खेळून आम्हाला खिजवायचे. मग आपली संपली कि दुसऱ्यांना खिजवायचे. तेंव्हा मोबाईल इंटरनेट नव्हते म्हणून सुट्ट्या खूप एन्जॉय करायचो . सध्याची मुले काय करतात हे माहित नाही कॅम्पस असतात, गेम्स , टी व्ही , टूर्स असतात म्हणा . पण अजूनही फेब्रुवारी ते एप्रिल हा काळ आठवतो त्यावेळी डाएट हि वेगळे असायचे. भाजी पोळी चा भरणा जास्त. बाहेरचे खायचे नाही . होळी /रंगपंचमी खेळायची नाही. घरात आम्ही उत्सवमूर्ती . फार लाड .

मोठेपणी परीक्षा रोज असते . त्यामुळे आता तयारी आणी अभ्यास रोज करायला लागतो . प्रत्येकाची परीक्षा वेगळी . मग ती ऑफिस ची असो, पॅरेंटिंग ची असो, ट्रॅफिक जामची असो ,  आरोग्याची असो , संगीताची असो कसली ही असो

दशक सुरु होऊन दोन महिने झाले . इराण च्या धमक्या , कोरोना ची दहशत  , शत्रू पुरस्कृत दंगली, CAAचा  अनावश्यक  विरोध, मंदी ह्या परीक्षा समोर उभ्या आहेत. पाहिजे तो अभ्यास, आत्मविश्वास, शांत डोके आणि नियोजन. अगदी शाळेच्या वेळेसारखे. जशी वार्षिक परीक्षा एप्रिल पर्यंत संपते तश्या ह्या परीक्षा ही संपावी अशी देवाकडे प्रार्थना . तो सुटण्या चा दिवस कधी आहे हे मात्र माहित नाही

Being Popular: Teenagers and Elite Liberals

Another day, on an august Whatsapp forum comprising of stalwarts in India Inc., Valley, and Wall Street,  and others all tied by an Almamater. The discussion was CAA /NRC, Delhi Riots, Trump and of course eventually as every road leads to Rome (coincidentally an Italian city) all the conversations lead to Modi. The similar discussion happened in a US group and you can guess who was the target equivalent of Modi.

Being an elite educated and liberal group no stone was spared to render a valuable opinion about how Modi is detrimental to the country internally and throughout the world. Forget about all hoopla and bugbear created by secular mafia about CAA NRC. Forget unjustified opposition to CAA which has nothing to do against Indian Muslim Citizen or NPR/NRC which is just a registry of citizens.  Forget about media which is creating an atmosphere that the whole of India is opposing CAA. Forget International media which is misreporting issues concerning India and India liberal media false reporting Delhi riots (causes and effects). Forget the conspiracy as obvious as its timing to exactly portray Indian in a bad light. End of the India’s images tarnished, Valuable lives lost across the divide and property damaged. Very sad indeed but discussion finally ended up as competition to who sounded as most profound philosopher by criticizing everything right of the center while hypocritically silent on what I term as ‘elephant in the room’ that is: The international pattern of inhuman and uncivil practices in the name of religion resulting in terror on another side of the political divide. It’s very high time for all sensible and humane/civil heads across the divide to sit and correct the wrong philosophies and belief while being tolerant and follow old philosophy of 'live and let live' as well as “Vasudhaiv Kutumbakam”( Global citizenship) which India and Hinduism stood for as described effectively by Swami Vivekananda( forget the pronunciation). But that’s a point beyond this discussion.

Valentine Special; Love, God , Upama and Kadambari

Love is the justification of infatuation when you are in your teens and just a matter of convenience after that. But at the end of the day, if there is someone somewhere who misses you in your absence be it due to the longing for the good times as in past, out of habit or out of compulsion or out of resignation to destiny, its a cause worth dying for...

I remember one of my seniors at college had told this to me. I am not in touch with him for ages. I don't remember any other things or know what this philosopher is doing now somewhere on this planet despite both of us being in the same age as Twitter, WhatsApp, Facebook, LinkedIn, and whatnot. God bless him wherever he is.

Does that mean that I agree to him on Love?  This is Valentine's week and the most trending topic all over. Read a lot of jokes especially relevant to age group I am in. Tonnes of trees have been cut to produce millions or trillion sheets of papers of varied sizes and shapes on this topic by people of all age groups and across all levels of writing skills and talents across millenniums. Terrabytes of computer memory has been blocked by bits of description of love. Do I have to add anything new?

एक दिवस एक आचार:: शनिवार स्पेशल

पु ल शनिवारविषयी म्हणतात 

पु लं प्रमाणे बहुतेक सगळे मान्य करतील की  आपण शनिवारी काय करतो हा आपल्या सध्याच्या आयुष्यातील हायलाईट असतो.

अर्धा रविवार हा पुढच्या आठवड्याच्या तयारी मध्य जातो मग ते  स्वछता असो स्वयंपाकातील तयारी असो, अभ्यास असो अजून काही महत्वाची कामे असो. काहींना शनिवारी हाफ डे किंवा फुल डे असल्यामुळे त्यांना थँक्स गॉड फ्रायडे हे प्रकरण नसते.  खरा प्राईम टाइम हा शनिवारी दुपारी ३ ते रात्री ११ (काहींचे अजून उशिरा ) असतो

माझ्याबाबतीत म्हणाल तर, मला पूर्ण शनिवार आवडायचा लहानपणी

सकाळची शाळा असायची, थंडीत फार त्रास व्हायचा पण मजा असायची , आमच्या घरात अंडे एकमेव दिवशी अलाऊड असायचे . शाळेतल्या डब्या दिले जायचे. दुपारी १२ला शाळा सुटली कि आम्ही ग्राउंड वर क्रिकेट फ़ुटबाँल हॉकी व्हॉलीबॉल खेळायचो . मग दुपारी २ ला मुकुंद नगर वरून सहकार नगर मार्गे  सदाशिव पेठेत घरी पोहोचायचो. घरी माझी फेवरेट आमटी केली असायची आईने . मग थोडी झोप, मग वाड्यात खेळायचे , संध्याकाळी  मराठी/हिंदी चित्रपट TV वर पाहताना चमचमीत जेवायचे, जॉईंट फॅमिली असल्यामुळे मग गाद्या घालून पत्ते गप्पा . सिम्पल पण खूप मज्जा यायची . रविवारी सकाळी आठ ला उठून TV वर रामायण वगैरे बघत सगळे ब्रेड इडली पॅटीस चा ब्रेकफास्ट . मग दुपारच्या जेवणानंतर होमवर्क वगैरे...

हॉस्टेल मध्ये खूप अभ्यास असायचा पण शुक्रवार संध्याकाळ चा पिक्चर असायचा आणि शनिवारी संध्याकाळी मोठ्या गप्पांचा फड , नाईट आऊट आणि मग सूर्योदय बघून इन्स्टिटयूट च्या मेन गेट बाहेरील  रेल्वे ट्रॅक शेदारी चेदी नावाच्या टपरी वर अंड्यांचा ब्रेकफास्ट करून झोपायचे . खरगपूर गावात दुसरे काही नाईट लाईफ नव्हते. तेंव्हा आपण फार काही मिस करतोय असे वाटाचये

जेव्हा कामानिमित्त मुंबईत राहायचो तेंव्हा आम्ही मुंबईच्या डाउनटाउन मध्ये स्टर्लिंग ला सिनेमा मग त्यासमोरील पब मध्ये नाईटलाईफ एन्जॉय एन्जॉय कराचे  किंवा घरी पुण्यात आलो की  मित्राबरोबर डेक्कन वर किंवा मग रोड वर खाणे आणि कॉफी.

शाळा कॉलेज आणि थोडे नंतर महिन्यातून एका शनिवारी ट्रेक असायचाच मग तो साधा सिंहगड का असेना . गडावरची शनिवार रात्र अफलातून असायची. पावसाळी ट्रेक असेल तर तो घोंगावणारा वर, पाऊस थंडी. हिवाळी ट्रेक मध्ये आकाशदर्शन चांदणे थंडी  शेकोटी धमाल


लग्न झ्यालावर किंवा यंग संसारात शनिवार हा ईट आऊट चा असायचा, पुण्यातले कुठेही हॉटेल सुटले नसेल. मग मुलगी थोडी मोठी झाल्यावर राऊंड टेबल च्या क्लब मध्य मित्रांच्या फॅमिलीस बरोबर घरात/बाहेर पार्टीस . बहुतेक वेळा महाबळेश्वर/लोणावळा/गोवा मध्ये फॅमिली औटींग.

ह्या सर्व प्रकारात लहानपणी घरी किंवा हॉस्टेल मध्ये जो शनिवार असायचा तो सगळ्यात छान वाटायचं. मुद्दा असा कि प्रचलित हॅपनिंग असणाय्रा नाईटलाईफ म्हणजे हॉटेल पब पार्टीस   पेक्षा घरी किंवा मित्राबरोबर सेमी रूरल शहरातील हॉस्टेल च्या रूम मध्ये खूप जास्त मजा यायची.अपवाद मात्र फॅमिली वीकएंड औटींग . आणि सध्या तेच चालू आहे .

शनिवार हा स्पेशल असावाच लागतो ज्यांना ही गम्मत कळली नाही त्यांना आयुष्य कळलेच नाही

Can we call Mainstream media a Killer of democracy having silenced the voice of Majority?

Its Media's Job to bring forth what people think, aspire and support. That assumes that the Majority is always correct since we live in a democracy. While some in media believe that they should support what is correct and point out what is incorrect irrespective of what majority supports. This approach assumes that what they in media think is correct. In that case, it is not a democracy but meritocracy ie what few elites in media think is correct. Thus media becomes undemocratic when they oppose the majority. That's the biggest flaw of mainstream media. Social media provides an option for all to voice their opinions in a democratic manner. But Elite media thinks social media as an army of trollers and thus term it as a very shallow and non-serious platform. They keep on publishing/telecasting opinions of elites who think they are right and yet cry that those in power even if they are elected democratically to suppress democracy and kill the constitution even if the constitution is followed to its last word. This is what is happening when all those in media oppose CAA and kill the voice of the many maybe those in the majority who support CAA. All we read/hear the judgment without any sound reasoning that is how NRC is bad and intolerant and how protestors who constitute the elites, those heavily influenced by politics and maybe in fewer numbers are correct.

एक दिवस एक आचार::सुपर सुपर सुपर

सुपर सुपर सुपर 

थँक यू   सुपर रोहित,  सुपर शमी आणि सुपर विलियम्सन
पहिल्यांदा रोहित ने वेगळ्याच पीच वर बॅटिंग केली. 
नंतर न्यूझीलंड ला विलियम्सन ने ना भूतो ना भविष्यती अशी बॅटिंग करून न्यूझीलंड ला अगदी विजयाच्या दोन रन जवळ आणून
नंतर हरलेली मॅच आपण जिंकलो शमीच्या तीन बॉल्स मध्ये
शेवटी इतके अप्रतिम खेळून पुन्हा एकदा विलियम्सन सुपर ओव्हर मध्ये हरला. त्याने व न्यू झीलंड ने  आता सुपर शांती करून घ्यावी

एक दिवस एक आचार:आपण सारे पेपर वाचणारे सासरे आहोत

कुठलीही हिंदी एकता कपूर किंवा अन्य सिरीयल बघा . कुठलीही मराठी सिरीयल बघा. एक सुशील संस्कारी गरीब स्वभावाची चांगली सून असते , आणि एक दुष्ट स्वभावाची तिचा जाच करणारी सासू  असते . प्लॉट थोडे वेगळे वेगळे असतात. जी संस्कारी सून असते तिची एक चार पाच लोकांशी लग्ने झाली असतात हे वेगळे  पण त्यात तिच्या स्वभावाचा दोष नसतो ती तर हालात से मजबूर असते. असो विषयांतर झाले. . विषय तिच्या सासूचा सॉरी सासऱ्यांचा आहे. सासू फार पाताळयंत्री असते. पदोपदी सुनेला जाच त्रास छळ कारस्थान सगळे काही करत असते. खोटेपणा करत असते. दर्शकांना एस्पेसिअल्ली भावुकपणे बघणार्यांचा पारा वाढत असतो . सासूला शिव्या बसत असतात . एक व्यक्ती मात्र  शांतपणे   पेपर वाचत बसले असतात . ते म्हणजे त्या सासूचे यजमान म्हणजे सुनेचे सासरे. जब सास भी कभी बहू थी  म्हणजे सासूच्या तरुणपणात जेंव्हा सासू चे नवीन लग्न झाले असते आणि ती सून असते तेंव्हा जर का ह्या सासर्यांनी पेपर ना वाचता किंवा चहा टाकायचे फर्मान न सोडता जर थोडा चांगुलपणाचा वचक दाखवला असता तर सासू पुढे जाऊन असं वागलीच नसती . तुम्ही विचारलं मी त्या सिरिअल्स बघतो का? बघायला लागते अहो घरात राहायचे असेल तर हे  कानावरून तरी जातच असते .  सासरे मंडळींना  ह्यात काहीच say नसतो. ऑडियन्स चा गुडविल मिळतो पण कथानकात काही इम्पॅक्ट नसतो.  वेळीच पेपर न वाचता लक्ष दिले असते तर.
आपण पण एक पेपर वाचणारे सासरे आहोत. देशात आजूबाजूला जे काही नको वाटणाऱ्या प्रवृत्ती आहेत त्यांना वेळीच विरोध केला असता तर किंवा अजूनही केला तर वाईट काही होणारच नाही . 

एक दिवस एक आचार: हॉस्टेल मधले नाईटलाईफ

हॉस्टेल मधले नाईटलाईफ 

मध्ये नाईटलाईफ होणार हि घोषणा ऐकून मला माझ्या हॉस्टेल मधले नाईटलाईफ आठवले
हॉस्टेल मधल्या  राहणाऱ्यांना नाईटलाईफ चे काय कौतुक ? तेथे रात्री २ च्या आधी झोपणाऱ्या मुलांना रेड कार्ड दिले जायचे . काही लोके त्याच्या पेक्षा उशीरा झोपायचे. ४ वाजता फार कमी का होईना पण प्रहावाच्या विरुद्ध जाणारी मंडळी पण होती.   हॉस्टेल ला  कायम जाग असायची.
 कोणी अभ्यास करायचे कोणी टाईमपास . कोणी म्युसिक ऐकायचे/वाजवायचे . आमच्यासारखे कोणी नाटकाची प्रॅक्टिस करायचे . कोणी t v रूम मध्ये असायचे . कोणी टेबल  टेनिस खेळायचे . कोणी चेस . मेस चे इतके घाणेरडे जेवण जेऊन मध्यरात्री भूक नाही लागली तर शप्पथ . नोरेनदा चे कॅन्टीन हे आमचे तारणहार होते . आम्लेट, बुर्जीपाव, मॅग्गी अंडा बर्गर चौमेन चहा कॉफी शिकंजी असा मस्त मेनू असायचा . तेथे गप्पांचे फड रंगायचे . विषय अगदी गोविंदा ची नवी फिल्म , क्रिकेट, अभ्यास, करिअर, मुलींचे हॉस्टेल, आंतर हॉस्टेल स्पर्धा (चिंचोरे बघितला असेलच ), फॉरेन पोलिसी, राजकारण, काहीही .
असो गेले ते दिन  गेल्या त्या आठवणी

Hostel Nightlife

There is a lot of discussion about 'Nightlife in Mumbai'decision by the new non- elected government of Maharashtra. For a hostel veteran like me, it reminded me of  Nightlife there and felt this is a non-issue. 

People who slept before 2 am were red-carded. Few used to sleep later than that while few didn't sleep at all for a few days especially during exams. There were few exceptions who used to sleep early and woke up at 4 am ensuing 24/7 continuity of chaos at the Hostel. Just like City, the hostel never sleeps.

Some used to study some used to waste time chatting in the rooms. Some listened to while some played music. Few drama enthusiasts like me used to practice drama. Some watched TV in the common room. Some played TT. Some played Chess,. Norenda's canteen was a savior for residents as somehow mess people used to serve the messiest food possible. Menu of Egg omelet, scrambled eggs, Maggie,  chowmein, egg sandwiches/burgers, tea, coffee, lemon juice was magical. I still remember the taste. Chat topics continued late into night ranging from new movie release, cricket, studies, career, politics, foreign policies, inter hostel rivalry (refer movies Chichore), girls hostel, professors, whatever under this sun.

Remember a song: Koi lautade mere beete hue din.....

एक दिवस एक आचार:झेंडा आणि अजेन्डा

झेंडा आणि अजेन्डा 

मीडिया ला सिरिअसली घेऊ नका
बॉलीवूड ला सिरियसली घेऊ नका
सोशल मीडिया ला सिरिअसली घेऊ नका
पॉलिटिशिअन्स ला सिरिअसली घेऊ नका
पुरोगाम्यांना सिरिअसली घेऊ नका
कॉर्पोरेट व्हिलन आहॆ
साहित्यिक सामान्य दर्जाचे आहेत
पब्लिक एकतर भक्त आहेत किंवा अँटी नॅशनल आहेत
न्यायालये एक तर कमी आहेत किंवा निस्पृह  नाहीत
उरते कोण फक्त्त सैन्य. त्यांच्यावर अजूनतरी विश्वास आहे (तो पानिपतावर नाही )
विठ्ठल कोणता झेंडा घेऊ हाती 

एक दिवस एक आचार: घन घन माला ला न्याय द्या

घन घन माला  ला न्याय द्या 

घन घन माला नाभि दाटल्या कोसळती धारा
मन्ना डे ह्यांच्या स्वर्गीय आवाजात राग मिया मल्हार मधील सुंदर गाणे. आमच्या कडे पाऊस आला कि हे नक्की गुणगुणले जाते . काल एका गायन वादन मैफलीत हे गाणे म्हणले गेले. खरे तर २० एक लोकांनी  एकत्र येऊन भरपूर मराठी गाणी म्हणली . खूप मजा आली . थोडे  विषयांतर झाले .
इतके सुंदर गाणे वसंत पवार ह्यांचे संगीत. गदिमा ह्यांचे बोल . इतके सर्वांगसुंदर गाणे पण तुम्ही कधी त्याचे चित्रण पहिले का आजच्या भाषेत म्हणायचे तर  म्युसिक  विडिओ . इतके टुकार आहे. भरपूर लोक आहेत, एक वयस्कर गवई गात आहेत. त्यांचे शिष्य आहेत . रमेश देव आहेत पण हिरो कोण असेल तर नळ आणि त्याला न येणारे पाणी आणि  एक गलिछ मोरी. कनिष्ठ मध्यमवर्गीय समाजाचे चित्रण करत असावेत बहुतेक. वरदक्षिणा हा चित्रपट  नावावरून सामाजिक वाटतोय . पण एक मात्र आहे कि मराठी चित्रपट सत्य स्थितीशी निष्ठ असतो. उगाचच आलिशान बंगले नाहीत , हिरो कडे मोठ्या गाड्या नाहीत, फॉरेन लोकेशन नाहीत. हे चांगले का वाईट हे माहित नाही पण ह्या गाण्यावर अन्याय झालाय हे नक्की असे मला वाटते. तुम्हाला?

Link to the Video

एक दिवस एक आचार': बर्फातली गाणी

बर्फातली गाणी 

बर्फ पडतो आहे. पुण्यात पाऊस पडल्यावर कांदा भजी खायचो . थोडी थंडी पडली (पुण्यात किती ही थंडी पडली तरी ती गुलाबी असते)की  स्वेटर घालून पांघरुणात लोळत पडायचो. इथे -८ डिग्री तापमान आहे . बर्फ पडतो आहे. गाणी ऐकतो आहे
माझी काही आवडती बर्फातली गाणी
१ साथिया
२ ये हसीन  वादिया
३ तेरे चेहरे से नजर नही
४ या हू
५ तेरा मुझसे है पहले का नाता
६  जरा सा झूम लू मै
७ तू मेरे सामने
८ ये इष्क हाये
९ सुभानल्लाह
१० करवटे बदलते रहे
११. हम और तुम
१२ ये कहा आ गाये हम
तुमच्या मनात अजून काही गाणी आहेत का? ही  सगळी रोमँटिक गाणी आहेत . ह्याचे कारण भारतात बर्फ क्वचित पडतो तो सुद्धा उत्तरेकडील पर्वताच्या आसपास. त्यामुळे बर्फाळ एक रोमॅंटिक मिस्टरी आहे. इथे तो जरा सुंदर दिसत असला तर त्यामागे रोजच्याला कोण विचारे हा प्रश्न  ? दिसतात ते ड्राइव्हवाय क्लिअर करायचे दिसणारे कष्ट . गाडीवरील बर्फ़ काढायचे. अवघड ड्रायविंग  आणि हुडहुडणारी आणि अंग आक्रंदणारी थंडी. जे आपल्या कडे नसते ते जास्त सुंदर दिसते तशे. मुंबईत पाऊस जसा रोमँटिक वाटत नाही तसं
असो गाणी एन्जॉय करू आणखी गाणी सुचवा

Songs in Snow

It's snowing here. Listening to favorite songs filmed in snow. Most of those are romantic. Snow is not so romantic here as it reminds of plowing of snow, shoveling, clearing the driveway, and most problematic is biting cold. Just as rain is not so romantic in Mumbai.

anyways pls suggest more songs

1. Sathiya

2.Yeh Haseen Wadiya

3. tere chehre se nazar nahi hatti

4  Yahoo

5. Tera muzse hain pehle ka naata kahi

6  Jara sa zoom lu mai

7, tu mere saamne

8 ye ishq haye

9 subhannalah

10 Karvate badalte rahe

11. Hum aur tum

12. Ye kaha aa gaye hum